www.cafeotserver.fora.pl

aaa4

-Dlaczego te flagi tak ciebie ciesza, Momo?

-Dlaczego? - Odpowiadajac pytaniem na pytanie, Momoko zadrzala, rozdarta miedzy zakazem a pragnieniem powiedzenia wszystkiego do konca. - Czy ci smutno, Mitsu, kiedy patrzysz na te flagi?

-Gdy wroce do Tokio, przysle ci kilka rodzajow flag znacznie przyjemniejszych, Momo - pokpiwajac z najmlodszego czlonka strazy przybocznej brata zaczalem jesc obiad.

-Jesli poszedlbys na dol o czwartej, to bys dopiero zobaczyl, co tam sie rozpoczyna, nawet ty, Mitsu, czlowiek cieszacy sie uznaniem w spoleczenstwie! O czwartej, pamietaj. A chyba chcialbys wiedziec, co sie zaczyna? Jednak, Mitsu, ja nie moge zdradzic druzyny futbolowej!

Nie moglem powstrzymac usmiechu na widok Momoko, przypominajacej terrorystke z ubieglej epoki w tej indianskiej skorzanej sukni, ktora w sniezny dzien nosila na golym ciele rownie dumnie jak wtedy pierwszego dnia na lotnisku. Tylko ze teraz suknia byla juz nie tylko pognieciona, ale tak postrzepiona, ze wygladalo spod niej sniade cialo Momoko.

-Momo, ja wcale nie chce wiedziec, co sie zaczyna. Nie bedziesz musiala nikogo zdradzac.

-Ludzie uznani w spoleczenstwie sa naprawde nudni! - powiedziala Momoko z zalem i gniewem i odeszla do swoich kumpli, ktorych nie zdradzila.

O czwartej po poludniu rozlegly sie z dna doliny powtarzajace sie okrzyki tlumu; stopniowo wznosily sie kretymi schodkami dzwieku. Byl to krzyk, w ktorym krylo sie zarowno napiecie, jak i radosne podniecenie, lechtajace najbardziej wstydliwa, gleboko skrywana czesc psychiki, jakby przekrwiona falde blony sluzowej. Sluchajac tego krzyku zupelnie bez powodu poczulem sie tak, jakbym sie obnazyl w ekshibicjonistycznym, obscenicznym akcie i zmieszany powiedzialem do siebie na glos:,,Co to w ogole znaczy? Co to jest?" I od razu cos niepojetego z kata spichrza probuje mi odpowiedziec. Znow czuje zmieszanie, wolam "nie!, nie!" i potrzasam glowa. Okrzyki przybieraly na sile w rytmie bicia pulsu. W koncu ucichly, ale wciaz utrzymywal sie ozywiony gwar, niby brzeczenie niezliczonej masy pszczol, falujacy w samym dole, tylko od czasu do czasu podnosily sie brutalne gardlowe glosy, ktore nie daly sie pogrzebac w szumie, wspolzawodniczace z ostrym piskiem dzieci lub ich okrzykami radosci. Dopoki okrzyki wznosily sie i zanikaly w rytmicznych kadencjach, moglem jeszcze jakos pracowac nad tlumaczeniem, ale gdy zaczely mi przeszkadzac ostre, rwace sie glosy o niejasnym znaczeniu, nie potrafilem sie juz skoncentrowac. W koncu wstalem, podszedlem do okna i przyjmujac chlod promieniujacy od zimnej szyby na plonace policzki i oczy, ujrzalem przez okno przestrzen doliny, do ktorej wstepowal powoli zmrok wieczorny. Teraz pada tylko drobny sniezek. Ciemniejaca mleczna mgla zaczyna, jak sie wydaje, wypelniac doline otoczona czarnym cieniem lasu, niebo zas, zasnute sniegowymi chmurami, wyglada jak ogromna ciemnobrazowa dlon przykrywajaca kotline. Gdy wytezylem zbolale oko w poszukiwaniu flag, ujrzalem je we mgle, zwiedle bezsilnie jak ptaki ze zlozonymi skrzydlami czy jak kawalki porcelany w wyblaklych i smetnych kolorach lezace w metnej wodzie. Zupelnie nie moge pojac, co sie dzieje w supersamie, tylko wspomnienie kobiet stojacych nieruchomo w milczeniu przed zamknietymi zaluzjami i dwu mezczyzn w srednim wieku bijacych sie bez slowa tkwi na dnie mojej duszy, strwozonej okrzykami z doliny, i wcale nie odchodz